Een blik op de omgeving

Dag allemaal,

Het is weer tijd voor een berichtje. Deze keer werp ik een blik op mijn omgeving.

Ik heb het al wel geroepen voordat ik weg ging, maar je moet hier echt alle waarden en normen zoals wij die in Europa gewend zijn loslaten. Het overgrote deel van de bevolking leeft hier echt van dag tot dag. Afhankelijk van wat men doet, wordt gezocht naar de levensomstandigheden die daar het beste bij passen en die het minste ongemak opleveren. Mensen zijn al blij (letterlijk) als ze wat hebben kunnen verdienen om te eten. Kinderen gaan nauwelijks naar school, niet in de laatste plaats omdat doorgaans de salarissen door de ouders opgebracht moeten worden. Van de lokale bevolking spreekt 1% Frans en Arabisch, 5 % Arabisch en de rest een lokale taal. De percentages voor lezen en schrijven liggen nog lager. Televisie heeft vrijwel niemand en ook een radio is hier een zeldzaam goed. In de steden is het wat beter maar tref je grote onderlinge verschillen aan. Vooruit kijken wordt er door slechts weinigen gedaan en zij die het doen, proberen doorgaans op de een of andere manier uit het land weg te komen. Ook kom je hier mensen uit Kameroen en de Centraal Afrikaanse Republiek tegen. Die komen hier dan weer naar toe omdat ze hier nog wat werk kunnen vinden (vaak bij die hulp organisaties, die doorgaans slecht betalen overigens). Al met al is het vanuit ons perspectief een trieste regio. De mensen zelf vinden het de normaalste zaak van de wereld en zijn doorgaans op hun manier ook gelukkig.

Het verkeer hier is een lachertje. Verharde wegen zijn er in Abéché gewoon niet, die zijn er alleen in een beperkt deel van N’Djamena. Ik ben hier nog geen enkel lokaal voertuig tegen gekomen, wat door de APK zou komen. Als er iets fatsoenlijks rijdt, dan is dat van een hulporganisatie, de VN of de EU. Je ziet hier veel Peugots 504 rijden en lokale taxi’s (een soort scooter op 3 wielen met een ovale cabine waarin chauffeur en passagier (max 2 a 3) zitten. De enige verkeersregel die nog een beetje wordt gevolgd is op een rotonde (alleen in N’Djamena gezien). Opkomend verkeer heeft daar voorrang. Verder zijn er gewoon geen regels, gewoon het recht van de sterkste. Dan is het wel makkelijk als je een robuuste Toyota of Nissan rijdt. Het is dan ook wel oppassen want wanneer je iemand aan zou rijden, heb je meteen een opstootje te pakken en dat kan nog wel eens verkeerd aflopen. Rustig rijden, goed anticiperen (voor zover dat gaat) en doorlopend alert zijn is het devies. Meestal anderen links inhalen, maar soms ook gewoon rechts. Niemand kijkt er van op. Brommers zijn nog het gevaarlijkste. Omkijken doen ze gewoon niet, ze zwalken over de weg heen en schieten alle kanten op. Als je er voorbij wilt, toeter je doorgaans maar. Dan weten ze in ieder geval dat je er bent. De Champs Elysee in Parijs, waar ik nog niet zo gek lang geleden ook nog heb gereden, komt enigszins in de buurt…

Het weer hier begint stilletjes om te slaan naar het regenseizoen. Dat merk je aan van alles. De luchtvochtigheid neemt toe, evenals de hoeveelheid ongedierte. De hoeveelheid vliegen, mieren, torren, etc. neemt behoorlijk toe. Doorgaans zijn ze een slagje groter als in Nederland. Ook spinnen en schorpioenen komen er steeds meer (die zijn helaas een stuk gevaarlijker) en de slangen schijnen ook in aantocht te zijn. Spinnen zijn hier meestal zo groot als je hand en behoorlijk indrukwekkend. Als zo’n beest op je afkomt, wacht je niet af of die je per ongeluk ook met rust gaat laten. Daar zet je dan toch maar je maat 43 bovenop. Binnen no time komt er dan een bende mieren aan die het stoffelijk overschot uit elkaar trekken en in stukken afvoeren. Moeder natuur is best efficiënt. Over een paar weken worden ook de malaria muggen verwacht. Allemaal erg gezellig!

Een ander, indrukwekkend verschijnsel hier zijn de zandstormen. Wanneer het weer een aantal dagen warm is geweest en er regen aan komt, kun je gif op innemen dat er een aankomt. De komst van de regenbui gaat gepaard met een enorme luchtgolf die voor de regenbui uit het zand (hier in ruime mate voorradig…) van de grond af opstuwt. Dat zorgt ervoor dat er echt een ‘muur’ van zand op je afkomt. Vlak voordat de storm losbarst, wordt het helemaal oranje/rood om je heen en is het even windstil. Daarna barst het geweld los! Ik heb het nu twee keer vanuit de shelter en een keer in de auto meegemaakt. Die zet je dan meteen aan de kant, want je ziet echt niets meer. In het vorige kamp in Abéché heb ik kunnen zien hoe militaire tenten letterlijk vernield worden door zo’n storm. Neem van mij aan dat ze toch behoorlijk stevig waren en niet verkeerd opgezet. De tenten waar we nu inzitten (van Belgische makelij) hebben het tot nu toe prima uitgehouden, dat biedt de mens in ieder geval wat hoop. Na de zandstorm begint het dan gigantisch hard te regenen (in Nederland maak je dat maar een paar keer in je leven mee). Als dat even aanhoudt stroomt alles over/onder. Het is ook frappant om te zien hoe sterk de natuur is. Op plaatsen waar ik het echt niet voor mogelijk had gehouden, begint nu na een paar keer regenen gewoon gras te groeien. Nog even en we moeten de grasmaaiers te voorschijn halen :).

Het EK is niet onopgemerkt voorbij gegaan. Ik heb de poule wedstrijden in het brulshirt uit Nederland (met dank aan de familie) kunnen bewonderen. Eerst tussen allemaal Italianen (role 2 hospital en 3-0), daarna tussen allemaal Fransen (hier in grote aantallen aanwezig, 4-1). De wedstrijd tegen Roemenie, heb ik helaas gemist, maar die liep ook goed af. Mijn Roemeense loopmaatje heeft het mij inmiddels vergeven! Na de kwartfinale heb ik de oranje spullen maar weer in mijn kist gestopt… Morgenavond hoop ik samen met mijn Spaanse collega’s mee te gaan maken hoe Duitsland aan de kant wordt gezet (die zijn hier overigens niet vertegenwoordigd). Ik ben benieuwd.

Tot de volgende keer!