Ouadi Moura

Dag allemaal,

Het is al weer even geleden dat ik wat van mij heb laten horen. Niets om je zorgen over te maken, het is hier gewoon behoorlijk druk. Inhoudelijk kan ik daar niet echt over uitweiden, dus ik heb besloten jullie weer verder aan de hand te nemen over wat ik daar buitenom allemaal meemaak.

Het schijnt dat met een week of twee het regenseizoen gaat beginnen. Daar merk ik nog vrij weinig van moet ik zeggen. Het is hier doorgaans bloedheet en vrijwel onbewolkt. In N’Djamena hebben ze al wel een keer een stevige bui van twee uur gehad en toen stond inderdaad alles onder water. Ik wacht het wel af. Voorlopig zit ik nog in een tijdelijke accommodatie. Aan het definitieve kamp wordt nog gewerkt. Op het moment dat we daar naar toe trekken wordt het waarschijnlijk wel behoorlijk afzien. Minder sanitaire voorzieningen (wat in dit gebied onmiddellijk een gezondheidsrisico inhoud), minder afleiding hoewel daar in de tijdelijke opvang ook niet echt sprake van is en terug naar gevechtsrantsoenen. Dat laatste is voor een korte tijd op zich niet erg, maar vers voedsel heb je hier absoluut ook nodig. De move naar het andere kamp komt waarschijnlijk begin juni op gang…

Op zondag hebben we, als de omstandigheden dat toestaan, een off-day, Dat wil zeggen dat je vrij bent, met uitzondering van 17-19 uur. Afgelopen zondag werd ik door een collega gevraagd of ik mee wilde naar een Ouadi. Een Ouadi is een vruchtbaar stuk grond dat het grootste deel van het jaar droog staat en tijdens het regenseizoen onderloopt. Op plaatsen waar er in de directe omgeving ook wat hoger gelegen gebied aanwezig is, zie je dan doorgaans kleine dorpen/gehuchten ontstaan. De reis ging naar Ouadi Moura. Met twee landcruisers zijn we op pad gegaan. Met minder moet je hier overigens niet op pad gaan. Verharde wegen zijn er hier gewoon niet en regelmatig heb je de kracht van een lancruiser keihard nodig. Het landschap is uitgestrekt en voor al gortdroog! Om de zoveel kilometer kom je een herder met zijn kudde tegen (voornamelijk geiten) en zo af en toe een verdwaalde dromedaris of kameel.

Eenmaal op locatie aangekomen hebben we de lokale markt bezocht. Daar wordt werkelijk van alles verhandeld, voornamelijk tussen de lokale bevolking onderling. Het is apart om tussen de lokale bevolking door te lopen. Die is vooral nieuwsgierig, van enige vijandigheid is geen sprake. Communiceren doe je in het Frans. Het gros van de bevolking spreekt wel enkele woorden. Met een vriendelijk gebaar en veel geduld kom je dan best wel ver. Na de markt te hebben bezocht, hebben we onder de mangobomen langs een uitgedroogde rivierbedding nog een hapje gegeten en zijn we via een andere route weer teruggereden. Daarbij kwamen we langs de rots van de Gieren, een markant punt hier inde omgeving die vanuit Abéché ook te zien is. Aan de voet van de rots ligt ook nog een dorpje. Primitievere levensomstandigheden zijn eigenlijk niet voor te stellen. Het voelt alsof je aan het eind van de wereld bent gekomen. Voor de lokale bevolking zijn dit soort omstandigheden de gewoonste zaak van de wereld overigens. De gemiddelde levensverwachting schijnt hier 47 jaar te zijn… Weer een ervaring / indruk rijker zullen we maar zeggen.

Tot de volgende keer!

Frits