Weer een paar dagen verder...

Weer een paar dagen verder…

In het dagelijks leven komt al aardig routine te zitten. Het ritme is hier wel wat anders als dat we in ons kikkerlandje gewend zijn. Ik heb sowieso nog geen kikker gezien hier! Wel andere vormen van leven. Behalve de soort die op de foto stond bij het vorige verslagje, loopt er ook nog een soort rond die wat groter is, een rode kop en een zwarte staart heeft. Ze zijn razend snel dus ook moeilijk op de foto vast te leggen. Echt vriendjes met de andere soort zijn ze overigens niet. Zodra ze wat te dicht in elkaars buurt komen, worden er onmiddellijk pogingen ondernomen om elkaars staart af te bijten. Best een indrukwekkend gezicht!

De dag steekt hier wat anders in elkaar als daar bij jullie. Afhankelijk van of ik nog wil sporten, sta ik om half zes op, anders om zes uur. Dat sporten hier is rondjes lopen langs de binnenkant van de muur om het kamp. Spinningfietsen moeten ze hier nog uitvinden. De temperatuur is dan nog redelijk aangenaam (zo rond de 25 graden). Ik ben maar rustig aan begonnen, aangezien er al genoeg gevallen bekend zijn van mannen die te hard van stapel liepen en vervolgens in de problemen kwamen. Met name het vochtverlies is fnuikend. Dat merk je het eerst aan je kuiten, een droge b…(mond) heb je sowieso. Een litertje voor en na het lopen doet wonderen. Het bewijs van mijn activiteiten staat op een van de foto’s, na een handwasje. Mijn oprechte excuses aan Peter H., maar het shirt met nieuw logo heb ik nog niet (sponsor ideetje misschien, Connie heeft mijn adres).

Na het lopen even een kwartiertje uitzweten, douchen, scheren, ontbijten en om zeven uur aan het werk. Dat gaat door tot twaalf uur. Om twaalf uur is er lunch. Ook dat is wat anders als bij ons. De Fransman is een ‘bon vivant’, de veldkeuken doet het inmiddels dus lunchen hier lijkt wel op dineren. De kwaliteit van het eten is uitermate goed, een behoorlijke meevaller.

Na de lunch is het tot drie uur siesta. Dat is ook echt nodig. Het is dan inmiddels zo verschrikkelijk heet (vandaag 52 gr in de zon), dat je niets anders kunt doen als rust houden. Doorwerken in de shelters kan dan overigens wel, daar is het met de airco wel uit te houden. Zo af en toe gebeurt dat ook. Van drie tot zeven uur gaan we dan weer door, waarna er uiteraard gedineerd moet worden. Meestal beperk ik dat maar tot wat brood en groenten of vlees, anders zou je hier zomaar dicht kunnen groeien. Misschien zou dat meevallen omdat je hier veel calorieën verstookt, maar ik ga het niet uitproberen.

Na het diner heb ik elke dag nog wel wat nationale zaken af te handelen. Verder de volop aanwezig internationale contacten onderhouden en daarna nog even opfrissen, tanden poetsen en slapen. Meestal is dat tegen half twaalf. Met wat geluk blijft iedereen dan van de airco instellingen af en kun je zonder je bedje uit te drijven wat slapen. Het is niet zo lekker stil als thuis, dus meestal slaap ik licht. Tussendoor drink ik zo af en toe nog wat water om mij vervolgens weer om te draaien. Ondanks dat alles ben ik tot nog toe altijd weer goed uitgerust uit bed gekomen. Het is hier dus best uit te houden. Tot een volgende keer! Frits.